In een mooi, sober decor zien we vier mensen. Giuseppe is een Italiaanse man van 45. Hij is naar België gekomen om in de mijn te werken, maar was te bang van het donker om af te dalen. Na tien jaar komt zijn zoon Simone hem vervoegen. Simone dacht dat hij in een New York-achtige stad zou arriveren, maar komt aan in het kleine Waterschei. Daar woont zijn vader bij broer en zus Richard en Maria die een café uitbaten. Maria is een meisje met nymfomane trekjes die zich eerst op Giuseppe had geworpen en daarna voor zijn zoon kiest.

Theatermaakster Sandra Carota wisselt in een tijdsspanne van een klein uur onder andere klassieker toneelspel af met woordeloos bewegingstheater in verschillende scènes. Het is dapper van haar om een mix van stijlen aan te durven. Ongetwijfeld zal het anderen boeien, maar mij kon het niet bekoren. Volgens mij zijn de scènes te kort om een situatie in de diepte uit te werken en daardoor het publiek te raken.

De scène die op mij het meeste indruk heeft gemaakt, is de knipoog naar de discriminerende houding van bepaalde instanties. Woef, de hond, heeft een uitkering gekregen. ‘Want hij is bruin en hij heeft er toch niet voor gekozen om een hond te zijn. En u wil toch niet beschuldigd worden van racisme?’ Niet enkel om de surrealistische en expliciet maatschappijkritische inhoud, maar ook omwille van de manier waarop dit gebracht werd: zonder beweging, enkel woord en lichaamstaal.

Goed spel van onder meer Loes Carrette die als enige vrouw op het podium de energetische spil vormde waarrond het volledige stuk draaide.

Misschien ontging mij de betekenis van enkele elementen en scènes, maar mede daardoor werd het voor mij een onsamenhangende opeenvolging van losse scènes die mij jammer genoeg niet kon bekoren.

(geschreven voor Kifkif, verschenen op https://www.kifkif.be/cult/recensie-la-scorpetta-dell-america-geen-ontdekking)